Przypakowany Dwayne Johnson jest na tą chwilę jedną z najbardziej kasowych gwiazd Kina Akcji i nie tylko. Facetowi sympatycznie patrzy z oczu, więc ma wielu fanów i wsparcie producentów. Jest neutralny, go się po prostu lubi i tyle. W jego filmografii można znaleźć tytuły, którymi zachwyci się wybredny fan mordobicia, czy też nie wiele wymagający gimnazjalista wraz z rodzicami przy ogórkowej i schabowym. Z jednej strony to dobrze, a z drugiej zupełnie na odwrót. W pewnym momencie możemy poczuć pewną niestrawność i zużycie materiału. Albo po prostu przyzwyczajenie, które nosi za sobą konsekwencje… brak emocji. “Drapacz Chmur” to dobra produkcja, ale “czegoś” jej zabrakło, a jak mawiają kobiety – “On musi mieć to coś”. Tutaj tego nie ma.
Dwayne Johnson to nie Bruce Willis.
Moje nastawienie do “Drapacza Chmur” było pozytywne. Nie miałem nic przeciwko temu, że Johnson będzie jak Bruce Willis w “Szklanej Pułapce” (“Die Hard”). Wiedziałem, że będzie to produkcja z rozmachem i ludzie za nią odpowiedzialni zrobią wszystko, żeby przebić efektywnością rozwałkę w Nakatomi Plaza. Jak się jednak okazuje, efekty to nie wszystko, chociaż te robią naprawdę ogromne wrażenie. Jest ogień, jest moc i to zdecydowanie najmocniejszy punkt tego filmu. Co jednak z całą resztą? No właśnie, jest tak jak jest, po prostu OK i nic więcej. Już tłumaczę dlaczego.
Prosta sprawa. Chodzi o pieniądze. “Drapacz Chmur” został stworzony po to, żeby była rozrywka dla mas i żeby zarobić. Tak samo jak w przypadku “The Meg” (2018) z Jasonem Stathamem. Niestety to nie działa na dłuższą metę. Albo ktoś z założenia jest artystą (nawet w odwołaniu do Kina Akcji), albo “gwiazdką” na jeden sezon. W obu wymienionych powyżej filmach mamy do czynienia z “hitem na lato”, który z czasem zwyczajnie pójdzie w zapomnienie. Plastik napompowany świetnymi efektami. Na całe szczęście w tym przypadku na o wiele wyższym poziomie niż w tym filmie o prehistorycznym rekinie. Co nie zmienia faktu, że mamy do czynienia w obu przypadkach z nierealnie przesadzoną “bajką”.
Rawson Marshall Thurber trzyma poziom.
Za scenariusz i reżyserię “płonącego wieżowca” odpowiada Rawson Marshall Thurber (“Agent i Pół”), który zdecydowanie podjął się sporego wyzwania. Biorąc pod uwagę bazowe założenie realizacji filmu rozrywkowego, zdecydowanie mu sprostał. Pozwolił sobie również na dobór ciekawej obsady. Oprócz wrestlera w produkcji pojawił się Byron Mann, który partnerował Seagalowi w filmie “Człowiek Zasad” (2015). Nie mam tutaj również zarzutów odnośnie montażu, czy muzyki. Oczywiście “Drapacz Chmur” nie wyzbył się błędów, ale możemy sobie odpuścić ich analizę, to nie ma większego sensu.
Ten projekt możemy traktować jako pomysł na spędzenie bez większej wczuty niedzielnego popołudnia. Brakuje mu charyzmy, którą ma Bruce Willis, brakuje mu emocji i wspólnego mianownika z widzem. Jest płytki, a do kałuży lepiej nie skakać w czepku na główkę. Oczywiście polecam, bo ma swoje zalety, ale nie nastawiajcie się na “coś” więcej niż buraki bez przypraw.
Ocena: 6/10
