Kochani, strona „Kino Sztuk Walki” miała swoje początki w 2003 roku. Mogę śmiało napisać, że tworzę ją większość mojego życia. To miłe uczucie. Nowy Rok to czas, w którym można przemyśleć parę spraw, coś podsumować i zaplanować. Nie ma na co czekać, także lecimy z tematem.
Czytaj więcej
Phillip Rhee (tak naprawdę Minhi Y. Rhee) urodził się 7 września 1960 roku w Seulu. Jego rodzina przeprowadziła się do USA, a dokładniej do San Francisco. Właśnie tam stawiał pierwsze kroki w sztukach walki. Jest przede wszystkim mentorem i nauczycielem, ale również aktorem, kaskaderem i specjalistą do efektów wizualnych.
Czytaj więcej
Nadszedł odpowiedni czas, żeby zakończyć temat związany z serią „Najlepsi z Najlepszych”. A temat kończy się na czwartej części i raczej nie powstanie następna, chociaż kto wie, może znajdzie się chętny do realizacji jakiegoś remaku lub sequela. W każdym razie postanowiłem napisać kilka zdań o ostatniej odsłonie jednego z najlepszych i najbardziej wartościowych klasyków gatunku Kina Sztuk Walki. No i tu już mamy zgrzyt, ponieważ czwórka została mocno przemianowana na Akcję z prawdziwego zdarzenia. Esencja i przesłanie z jedynki coraz bardziej stały się wyblakłe i odległe, a seria z epizodu na epizod spadała na coraz niższy poziom. Pamiętajcie jednak, że to tylko moja perspektywa.
Czytaj więcej
„Żmija” z 1994 roku to pierwszy film z Lorenzo Lamasem, którego recenzję piszę na łamach strony Kino Sztuk Walki. Facet rozpoczął swoją karierę za młodego szczyla, trochę czasu zajęło zanim zaangażował się na dobre w akcję. W Polsce popularność zyskał dzięki serialowi „Renegat”, a tak naprawdę pierwszą znaczącą rolą była odgrywana przez niego postać Jack’a Kelly w „Zjadaczu Węży” (1989). Człowiek z „kitą” niczym B-klasowy Steven Seagal wbił się na rynek video jebiąc kopa za kopem i strzelając jak zawodowiec. Niestety, do pierwszej ligi było mu za daleko, za to zrobił kilka przyzwoitych tytułów. Szczyt jego kariery przypada na połowę lat 90-tych. Jednym z filmów tamtego okresu jest wyżej wspomniany „Viper” (nie mylcie z serialem). Dzieło węgierskiego reżysera.
Czytaj więcej
Idąc tropem klasycznych produkcji i ich kontynuacji, postanowiłem zabrać się za trzecią część „Kickboxera” (1989). W przypadku oryginału, wszyscy wiedzą, że to sztos i nie trzeba nikomu nic tłumaczyć, wielu uważa go za najlepszy film z Jean-Claude Van Damme. Druga część ma się podobnie, według mnie jest zrealizowana na wysokim poziomie i również należy do tytułów lepszych w gatunku „martial arts”. Tendencja spadkowa zaczyna się z kolejnym sequelem, który był realizowany w Brazylii, a dokładniej w Rio de Janeiro. Na pierwszy rzut oka widać z pewnością przypadkowe podobieństwo do serii „Najlepsi z Najlepszych” (1989), która również po „dwójce” zeszła o dwa poziomy niżej. Bez względu na… nazwijmy to – gorszą jakość, produkcja jest na tyle ciekawa, że można ją oglądać wiele razy i się nie nudzi. Trzyma poziom, a nawet wyróżnia się wśród naprawdę wielu gniotów „karate” z początku lat 90-tych.
Czytaj więcej